Santadi, 3 agosto 2025 – Sa Coia Maurreddina
Sa Coia de Deus
Seu meda prexiau, custu mengianu, di èssiri a Santadi po sa coja de Giorgia e Raymond (in sardu eus a nai Mundiccu). E, castiendisì in facci, biu ca tottus bosatrus, oi, seis meda prexaus.
Saludu a tottus: a su pàrrucu don Fulvio, su Prefettu, su Sìndigu, tottus is autoridadis, is isposus cun is famìlias insoru e totu Santadi e su Sulcis.
Oi est una dì de alligrìa e de festa po tottus. Poita? Su matrimoniu maurreddinu est una traditzioni antica meda. Ma su chi còntada de prus non esti sa forma de apparièntzia desa coia, ma su sagramentu chi andaus a celebrai.
Custa festa, fatta segundu is traditzionis nostras, cun is bestimentas, cun sa mùsica e cun is ritus de su tempus passau, non est cosa de musèu. Est una manera de arregordai chi su matrimoniu est una cosa sagrada, chi si tramàndat de generatzioni in generatzioni, cun arrespettu e cun devotzioni, est una pregadorìa ananti ’e Deus.
A celebrai custu sagramentu bollit nai a arreconnosci ca s’amori de bosatrus non est scéti una realidadi umana, un sentimentu chi oi tènidi unu pro s’atru. Est meda de prus: custu amori benit de Deus e(i) est tott’unu cun s’amori de Deus. S’amori umanu ammòstada s’amori de Deus. De Deus arrìbada, cun Deus cammìnada e a Deu àndada.
Deus de sempri at pensau a bosatrus, s’at fattu unu po s’atru. Bosatrus no si connoscestis e Deus giai pensàda a custu momentu e s’at aprontau po custa dì. In meda maneras: cun s’amori de babbu e de mamma, de sa famìlia, de meda genti chi s’at accumpangiau; de medas esperièntzias, de trumentu e de alligrìa. Oi andais a èssiri una cosa scéti intra de bosatrus e cun Deus.
Cumenti si podit bivi custu amori?
Eus ascurtau s’Evangèliu de s’evangelista Luca: est sa paràbula de s ‘arrriccu scimpru (su fueddu imperauu so dit nai puru makku), chi, a su cuntrariu de totu su sentìdu de sa vida, pènsat a fai magasinus prus mannus, a si gosai su dinai, ma no pènsat a su chi còntada diaderus, ananti de Deus: a traballai po sa famìlia, a donai traballu a atra genti, a torrai gràtzias a Déus po sa fortza de traballai, a arregalai su pani a chini no ndi tènidi.
Su Signori ddi nàrat: “Scimpru, nottesta ‘e tottu as a morri, e tottu su chi as ammuntonau, a chini àndat?”
S’Evangèliu si nàrada puru ca no si pòdidi nimancu fundai una famìlia a pitzus de is arricchesas, de possedimentus, o de is cumodesas, chen’e sudai e chen’e sunfriri. Su matrimonu, cumenti a s’amori veru, est fundau in sa fidèntzia, in su pratzìri, in s’agiudu de s’unu cun s’atru, e in sa gràtzia de Deus: sa gruxi puru, attuàda in dus, tòrrada prus pagu grai; e s’alligrìa donàda a s’atru, arreddòppiada, no ismìnguidi.
Giorgia e Raymond, in su camminu bostru, cumenti a maridu e mulleri, arregordai sempri chi su tesoru prus mannu no est in su bangu de dinai o in su logu, ma est in su coru, in sa fidi e in sa paxi chi si fabricàis bosatrus ‘e tottu dònnia dì.
A differèntzia de s’arrriccu de su contu de s’Evangèliu, bosatrus siàis arriccus de coru, arriccus in sa caridadi, arriccus in su donai unu a s’atru, e custa est sa sienda chi nudda si ndi pòdidi pigai. E Déus ada a èssiri sempri cun bosastrus.
Si ‘ollu nai un’ùrtima cosa: chini si spòsat in sa tradditzioni maurreddina, si cojat puru cun s’istoria de su pòpulu nostru. Portais cun bosatrus sa balentìa de su traballu, de su sagrefìtziu, de s’onestadi e de su beni comunu de unu ‘n cras.
Medas augurius de coru a bosatrus: chi sa coia maurreddina sìat de diaderus una coia de Deus.